Roberto Gerhard
Capriccio for Flute SoloFantasia for Guitar (Fantazja na gitarę)L’Infantament meravellós de Schahrazada, Op.1WikipediaRoberto Gerhard (ur. 25 września 1896 w Valls, zm. 5 stycznia 1970 w Cambridge) – hiszpański kompozytor.
Jego rodzina miała niemiecko-szwajcarskie i alzackie korzenie, z uwagi na pochodzenie otrzymał automatycznie obywatelstwo Szwajcarii. Po porzuceniu studiów w szkole handlowej w Lozannie zainteresował się muzyką. Początkowo kształcił się u Waltera Courvoisiera w Monachium (1914), następnie studiował w Barcelonie u
Enrique Granadosa (1915–1916) i
Felipa Pedrella (1916–1920). W latach 1923–1928 był uczniem
Arnolda Schönberga w Wiedniu i Berlinie. Po powrocie do Barcelony został wykładowcą muzyki w Ecola Normal de la Generalitat (1931) i dyrektorem działu muzycznego Biblioteki Katalońskiej (1932). W 1938 roku był członkiem jury festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej w Warszawie. Po klęsce republikanów w hiszpańskiej wojnie domowej wyjechał w 1939 roku do Paryża, a następnie do Anglii. Osiadł w Cambridge. W 1960 roku przyjął brytyjskie obywatelstwo. Wykładał gościnnie na University of Michigan (1960) i w Tanglewood (1962). Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (1967).
Do jego uczniów należeli George Cacioppo, Robert Ashley, Donald Scavarda i Roger Reynolds.
W swojej twórczości posługiwał się techniką dodekafoniczną, traktując jednak jej zasady nieortodoksyjnie, podporządkowując metody serialne sensualnemu, niespekulatywnemu komponowaniu muzyki. W swojej estetyce zbliżał się do twórczości
Charlesa Ivesa i
Edgara Varèse’a. Położył zasługi w rozwoju dodekafonii na gruncie angielskim. W utworach Gerharda swobodna dodekafonia sąsiaduje często z partiami tonalnymi, widoczne są w nich też nawiązania do folkloru hiszpańskiego. Kompozycje Gerharda pojawiały się w programach muzyki awangardowej, wykonywano je na festiwalach Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej. Był także badaczem i wydawcą dawnej muzyki katalońskiej, opracował edycje utworów m.in.
Antonio Solera i Luisa de Milána.
(na podstawie materiałów źródłowych)