Nuty $36.75

Oryginalny tekst

Pieces for Violoncello & Piano. Gabriel Faure. Cello Solo sheet music.

Tłumaczenie

Utwory na wiolonczelę. Gabriel Faure. Wiolonczelę solo nuty.

Oryginalny tekst

Pieces for Violoncello & Piano composed by Gabriel Faure. 1845-1924. For Cello, Piano. Sheet Music. Published by Edition Peters. PE.P09570. Concluding Remarks. Gabriel Faure. 1845-1924. is one of the most significant French composers of the second half of the 19th and the beginning of the 20th century. His main work consists of piano, vocal and chamber music compositions. Gabriel Faure was trained in Paris, at the Louis Niedermeyer School of Church Music, his teachers being Niedermeyer and Camille Saint-Saens, became choir-master. 1877. and subsequently organist at the Madeleine. 1896-1905. He took charge, in 1896, of a composition class at the Paris Conservatory and was its Director from 1905-1920. Among his pupils were Maurice Ravel, Charles Koechlin, Florent Schmitt, Roger Ducasse and Nadia Boulanger. The foundation of the Societe Nationale de Musique by Saint Saens and Bussine in 1871 encouraged Faure to write chamber music. Together with Saint-Saens, Edouard Lalo and Cesar Franck, he took part in the revival of French chamber music. Faure always showed a predilection for the Violoncello. Apart from the two fine Sonatas, Op. 109 and 117 which he composed towards the end of his life, the special position that he assigned to that instrument in his chamber music compositions mail be seen, for example, in ti-12 adagio of the first Piano Quartet, Op. 15, at the beginning and in the andante of the Piano Trio, Op. 120, and in the finale of the String Quartet, Op. 121. the significant function of the cello however, should also be stressed in connection with his orchestral compositions. This specific feature might be explained by his training as organist and performer of church music. the cello also functions as an organ pedal. , but it is known that the composer bad a particular preference for the basses in his harmony. "Come on, basses. " was one of his frequent utterances. It is therefore not surprising that Faure should have composed various short works in the course of his life which may he regarded as precursors of the two later sonatas of his maturity. The first of these shorter compositions is the famous Eleie, Op. 24. This was probably the work first performed on June 21st, 1880 in Saint-Saens' salon of which Faure wrote to his publisher, Julien Hamelle. "my cello piece had an excellent reception", adding. "it greatly encourages me to make it into a complete sonata". This sonata project explains the wealth of content and the A-B-A-form of the work. but the cello sonata was not completed. The work was first printed in 1883 with a dedication to Jules Loeb, professor of cello at the Paris Conservatory, who gave the first public performance on December 15th, 1883 at the Societe Nationale de Musique. In 1895 Faure made a version with orchestral accompaniment. As soon as it was published, the Elegie was so successful that Hamelle immediately ordered a new work, intended as a virtuoso pendant to the Elegie. Faure set about composing the piece with little enthusiasm. the new work was mentioned in a contract dated September 25th, 1884, but its publication was delayed for a long time since the composer had a quarrel with the publisher concerning the title. It is known that Faure preferred abstract titles without extra-musical connotations. This, however, was of no concern to the publisher, who knew the preference of the public for visual titles. Faure insisted on the plain title Piece for Violoncello, whereas Hamelle for his part proposed Libellules. dragonflies. , a title which was also mentioned in the contract. Fourteen years passed before the composer unwillingly consented to the title Papillon. butterfly. , which he diskliked intensely. He at least succeeded in retaining Piece for Violoncello, Op. 77 as sub-title. This eloquent and light composition also met with wide response among cellists, although its musical interest is somewhat limited. By 1898, the year of its belated publication, it scarcely correspondend in style with Faure's works of this period, which is characterised by works as the 7th Nocturne, Op. 74 and the incidental music of Pelleas et Melisande, Op. 80. The great passionate phrase of the second theme is in fact much closer to the 4th Nocturne, Op. 36. 1884. , composed during the same period. In 1893 Faure was commissioned to write incidental music for Moliere's Le Bourgeois Gentilhomme, and for this he composed the Sicilienne for small orchestra, the posthumously published Serenade for voice and, it would seem, a Menuet for small orchestra which remains unpublished. The project, apparently, was not realised, but Faure was clearly pleased with the Sicilienne, since he used it again in 1898 for his incidental music to Maurice Maeterlinck's Pelleas et Melisande on the occasion of the first performance in London, where it introduced the second act. scene by the well. In the same year, it was published separatly in a version for cello and piano by Metzler & Co. in London and, simultaneously, by Hamelle in Paris. It is dedicated to the British cellist William Henry Squire, who recorded it in 1925. As for the orchestral version of this wellknown piece, it was omitted when Faure compiled a symphonic suite from the Pelleas music, which appeared in 1901. but at the express request of the composer it was printed in 1909 and included in the Suite, Op. 80. The Romance in A, Op. 69 should not be confused with the transcription for cello. also in A. of the third Romance sans Paroles, Op. 17. A flat in the original piano version. This Romance, Op. 69 is one of the best of Faure's compositions for cello. It was probably written in 1894, a year in which many of Faure's master works were created. the cycle of the songs La Bonne Chanson, Op. 61, the 6tb Nocturne, Op. 63, the 5tb Barcarolle, Op. 70 and the songs Soir and Prison, Op. 83 were all composed during that year. The Romance in A begins and ends in a Brahmsian chiaroscuro which suddenly flares up und then unfolds in a long and flexible phrase accompanied by surging piano arpeggios. Its exhaustable lyricism has something of the passionate Elan of La Bonne Chanson, Faure performed it for the first time in Geneva on November 14th, 1894, with Adolf Rehberg. The work is dedicated to the cellist Jules Griset, who used to arrange chamber music and oral concerts at his home. Chabrier wrote his Ode to Music for him. The autograph, it may be noted, in inscribed Andante and Op. 63. It was transcribed by Faure into a version for cello and organ which was never published. The last of the short pieces for cello is the Serenade, Op. 98, composed for the young Pablo Casals, who had become acquainted with , Faure as early as 1901, the year of his Paris debut, when he played the P-Mgie with the composer conducting. The Serenade was published in 1908 by Heugel. this composition reveals the unusual care with which Faure composed even the smallest of his works. exceptionally for Faure, it is full of humour and fantasy, with ornaments reminiscent of the harpsichord music of the 18th century. Yet this Serenade is by no means a mere pastiche. it is harmonically daring and at times wilfully abrasive. Beneath the irony, one has a glimpse of the distilled, austere style of the last works, so remote from the romanticism of the Elegie. "The Serenade", Casals wrote to Faure, "ist delightful and every time I play it, it seems new to me in its beauty. " In fact however, Casals does not seem to have played it very often, giving preference to the questionable transcription of the piano song Apres un Reve which he had himself published in 1910. For this reason the Serenade has remained little known, despite perhaps because of, its originality. Translated by Eva Breck and Stuart Thync. Paris, Autumn 1977 Jean-Michel Nectoux. Romance A-Dur op. 69 -fur Violoncello und Klavier-. Piece pour Violoncelle. Papillon. A-Dur op. 77 -fur Violoncello und Klavier-. Sicilienne g-Moll op. 78 -fur Violoncello und Klavier-. Serenade h-Moll op. 98 -fur Violoncello und Klavier-.

Tłumaczenie

Utwory na wiolonczelę. 1845-1924. Na wiolonczelę, fortepian. Nuty. Opublikowane przez Edition Peters. PE.P09570. Uwagi końcowe. Gabriel Faure. 1845-1924. jest jednym z najbardziej znaczących francuskich twórców drugiej połowy 19 i początku 20 wieku. Jego główne dzieło składa się z fortepianu, wokalnych i kameralnych kompozycji muzycznych. Gabriel Faure został przeszkolony w Paryżu, w tym Louis Niedermeyer Szkole Muzyki Kościelnej, jego nauczyciele są Niedermeyer i Camille Saint-Saens, stał chór-mistrz. 1877. a następnie organistą w Madeleine. 1896-1905. On objął, w 1896 roku, z klasy kompozycji w Konserwatorium Paryskim i był jego dyrektorem od 1905/20. Wśród jego uczniów byli Maurice Ravel, Charles Koechlin Florent Schmitt, Roger Ducasse i Nadii Boulanger. Podstawą Societe Nationale de Musique przez Saint Saens i Bussine w 1871 roku zachęcał Faure napisać muzykę kameralną. Wraz z Saint-Saens, Edouard Lalo i Cesara Francka, brał udział w odrodzeniu francuskiej muzyki kameralnej. Faure zawsze wykazywał skłonność do wiolonczeli. Oprócz dwóch drobnych Sonaty op. 109 i 117, które komponował pod koniec jego życia, specjalne stanowisko, że przypisane do tego instrumentu w jego kompozycji kameralnych Poczta wynika, na przykład, w ti-12 adagio pierwszego Kwartet fortepianowy op. 15, na początku i na andante tria fortepianowego op. 120, a w finale Kwartetu smyczkowego op. 121. Istotną funkcją wiolonczeli jednak należy również podkreślić, w związku z jego kompozycji orkiestrowych. Ta specyficzna cecha może być wyjaśnione przez jego szkolenie jako organista i wykonawca muzyki kościelnej. wiolonczela funkcjonuje również jako pedał narządów. , Ale wiadomo, że kompozytor złe szczególnie korzystne dla basy jego harmonii. "Chodź, basowych. "Był jednym z jego częstych wypowiedzi. Nie jest więc zaskakujące, że Faure powinien składać się różne krótkie utwory w trakcie swojego życia, które może uznać za prekursorów dwóch późniejszych sonat jego dojrzałości. Pierwszy z tych krótszych kompozycji jest słynny Eleie op. 24. Był to prawdopodobnie pierwsza praca wykonana na 21 czerwca 1880 w salonie "Saint-Saens, których Faure napisał do swego wydawcy, Julien Hamelle. "Mój kawałek wiolonczela miał doskonały odbiór", dodając,. "To bardzo zachęca mnie, aby go w pełnej sonata". Ten projekt sonata wyjaśnia bogactwo treści i ABA-formy pracy. ale sonata wiolonczela nie została zakończona. Praca została wydrukowana w 1883 roku pierwszy z dedykacją dla Jules Loeb, profesora wiolonczeli w Konserwatorium Paryskim, który dał pierwszy publiczny występ na 15 grudnia 1883 w Societe Nationale de Musique. W 1895 Faure zanotował wersji z towarzyszeniem orkiestry. Tak szybko, jak został on opublikowany, Elegie była tak skuteczna, że ​​natychmiast zamówił Hamelle nową pracę, przeznaczoną jako wisiorek do wirtuoza Elegie. Faure ustaw o komponując utwór z niewielkim entuzjazmem. nowa praca była mowa w umowie z dnia 25 września 1884, ale jego publikacja została opóźniona przez długi czas, ponieważ kompozytor miał kłótnię z wydawcą w sprawie tytuł. Wiadomo, że Faure korzystne abstrakcyjne tytuły bez skojarzeń pozamuzycznych. To jednak było nie dotyczą wydawcy, który znał preferencje społeczeństwa dla tytułów wizualnych. Faure nalegał na zwykły kawałek dla tytułowego wiolonczelę, natomiast Hamelle ze swojej strony zaproponował libellules. ważki. , Tytuł, który został także wymieniony w umowie. Czternaście lat minęło, zanim kompozytora niechętnie zgodził się na tytułowej Papillon. butterfly. , Który diskliked intensywnie. On przynajmniej udało się zachowując utwór na wiolonczelę op. 77 jako podtytułu. To wymowne i lekki skład spotkał się także z szerokiej reakcji u wiolonczelistów, choć jego muzyczne odsetek jest nieco ograniczona. Przez 1898 roku jego spóźnionej publikacji, to ledwie correspondend w stylu dzieł Faure z tego okresu, które charakteryzuje się prac jako 7. Nokturn op. 74 i przypadkowe muzyka Pelleas et Melisanda op. 80. Wielka pasją zdanie drugiego tematu jest w rzeczywistości o wiele bliżej do 4 Nokturn op. 36. 1884. , Składa się w tym samym okresie. W roku 1893 został oddany do Faure pisać muzykę dla Moliera Le Bourgeois Gentilhomme, a do tego skomponował Sicilienne na małą orkiestrę, w pośmiertnie opublikowanej Serenada na głos i, wydawałoby się, Menuet na małą orkiestrę, która pozostaje niepublikowane. Projekt, jak widać, nie został zrealizowany, ale Faure był wyraźnie zadowolony z Sicilienne, ponieważ użył go ponownie w 1898 roku na jego przypadkowe muzyki do Maurice'a Maeterlincka Pelleas et Melisanda z okazji pierwszego występu w Londynie, gdzie wprowadzono drugi akt. scena przy studni. W tym samym roku, został opublikowany osobno w wersji na wiolonczelę i fortepian Metzler. Jest on dedykowany dla brytyjskiego wiolonczelista William Henry Squire, który nagrał ją w 1925 r.. Co do orkiestrowej wersji tej dobrze znanych sztukę, został pominięty podczas Faure skompilowany pakiet symfoniczny z muzyki Pelleas, który ukazał się w 1901 roku. ale na wyraźne życzenie kompozytora został wydrukowany w 1909 roku zawarte w Suite, Op. 80. Romans w A, op. 69 nie powinno być mylone z transkrypcji na wiolonczelę. również w punkcie A. z trzecich Romańskich sans Paroles, op. 17. Mieszkanie w pierwotnej wersji fortepianowej. Ten Romans op. 69 jest jednym z najlepszych utworów na wiolonczelę Faure. To był prawdopodobnie napisany w 1894 roku, w roku, w którym wielu z prac magisterskich Faure zostały utworzone. Cykl pieśni La Bonne chanson, op. 61, 6TB Nokturn op. 63, 5TB Barkarola op. 70 i piosenki Soir i więzienie, op. 83 były w tym roku w składzie:. Romans w A zaczyna się i kończy w Brahmsian światłocienia, który nagle wybucha und następnie rozwija się w długi i elastyczny frazy towarzyszy rosnących pasaże fortepianowe. Jego exhaustable liryzm ma coś z pasji Elan La Bonne chanson, Faure wykonywana po raz pierwszy w Genewie w dniu 14 listopada 1894 roku z Adolfem Rehberg. Praca poświęcona jest wiolonczelistą Jules Griset, który kiedyś zorganizować koncerty muzyki kameralnej i ustne w jego domu. Chabrier napisał Odę do Muzyka dla niego. Autograf, można zauważyć, w wpisanego Andante i op. 63. To było przepisywane przez Faure w wersji na wiolonczelę i organy, które nigdy nie zostało opublikowane. Ostatni z krótkich utworów na wiolonczelę jest Serenada op. 98, w składzie dla młodego Pablo Casals, który stał się zapoznać z, Faure już w 1901 roku jego paryskiego debiutu, kiedy grał P-Mgie z kompozytorem prowadzenie. Serenada została opublikowana w 1908 roku przez Heugel. ta kompozycja ukazuje niezwykłą ostrożność, z jaką Faure złożoną nawet najmniejsza jego prac. Wyjątkowo dla Faure, jest pełna humoru i fantazji, z ozdobami przypominającymi klawesynu muzyki 18 wieku. Serenada to jeszcze bynajmniej nie jest zaledwie pastiszem. jest harmonicznie śmiałe i czasami świadomie ścierny. Pod ironii, jeden ma wgląd w destylowanej, surowym stylu ostatnich prac, tak odległy od romantyzmu Elegie. "Serenada", Casals napisał do Faure, "ist wspaniałe i za każdym razem grać, to wydaje mi się nowe jego piękno. "W rzeczywistości jednak Casals nie wydaje się, że grał bardzo często, dając pierwszeństwo wątpliwej transkrypcji utworu na fortepian Apres un Reve którą sam opublikowanej w 1910 roku. Z tego powodu Serenada pozostaje mało znany, choć być może z powodu, jej oryginalność. Tłumaczone przez Eva Breck i Stuart Thync. Paryż, Jesień 1977 Jean-Michel Nectoux. Romans-Dur op. 69-futro Violoncello und Klavier-. Sztuka na wiolonczelę. Motyl. -Dur op. 77-futro Violoncello und Klavier-. Sicilienne g-Moll op. 78-futro Violoncello und Klavier-. Serenada h-Moll op. 98-futro Violoncello und Klavier-.